Zerdüştlük, insanlık tarihinin en eski ve en derin düşünce sistemlerinden biridir. M.Ö. birinci binyılda İran coğrafyasında doğan bu kadim inanç, iyilik ile kötülük arasındaki ezelî mücadeleyi, ahlaki sorumluluğu ve bireysel iradeyi merkeze alır. Zerdüşt’ün öğretileri, tanrısal düzenin bir yansıması olarak doğruluğu, çalışkanlığı ve bilinçli yaşamı kutsar; insanın, Ahura Mazda’nın yaratılışındaki etkin rolünü hatırlatır. Bu yönüyle Zerdüştlük sadece bir din değil, evrenin ahlaki düzenini anlamaya çalışan bir bilgelik geleneğidir.
Zerdüşt teolojisi, bu bilgelik geleneğini sistemli biçimde açıklayan, evrenin, insanın ve Tanrı’nın doğasına dair sorulara tutarlı cevaplar getiren bir düşünce yapısıdır. Maneckji Nusservanji Dhalla’nın yaklaşımı, Zerdüşt inancını tarihsel gelişimiyle ele alır. Gatalar’dan Pehlevi dönemine uzanan çizgide, inancın sade ve saf tektanrıcı özünden karmaşık teolojik yapısına doğru geçirdiği evrimi inceler. Ahura Mazda’nın yüceliği, Ameşa Spenta’ların manevi işlevleri, kötülüğün ve kurtuluşun anlamı Dhalla’nın satırlarında yeniden şekillenir; böylece Zerdüşt düşüncesi, evrensel bir ahlak felsefesi olarak karşımıza çıkar.