Bilgi ve düşüncelerin kusursuz aktarımıyla insanları birbirine yakınlaştıran, birbiriyle kaynaştıran, toplumların oluşmasında temel etken olan, toplumları ayakta tutan; ülkelerin kalkınmasını, devamlılığını, kültür ve uygarlıkların varlığının sürekliliğini sağlayan temci öğenin dil olduğu herkesin kabul ettiği bir gerçektir.

Yeryüzünün en eski dillerinden olan Türkçe, yüzyıllar içinde büyük bir milletin oluşumunda, bu milletin bireyleıince kuruian büyük devletlerin yöneliminde ana dil, konuşma dili, yazı dili, bilim dili, eğitim dili ya da resmî dil olarak yerini almış, binlerce kalıcı eserin yaratılmasını sağlamıştır. Bu güçlü dil, bu bilim, eğitim, kültür ve uygarlık dili tarih İçinde zaman zaman bahtsızlıklar yaşamıştır. 20. yüzyılla birlikte yeni bir sürece giren Türk dili, Cumhuriyetin ilk yıllarında yakaladığı şansı, istenilen biçimde konıyamamıştır. Günümüzde ise geniş coğrafyalarda, büyük insan topluluklarının ana dili olarak konuşulan ve yazılan bu dil, genelde küreselleşme sonucunda dünyanın tek dili olmayı amaçlayan güçlü devletlerin dili ya da dillerinin etkisi, özelde ise test yönteminin getirdiği sıkıntı nedeniyle tehlike ve tehdit altındadır.

Bir dilin ancak onu kullananlar tarafından geliştirilip yaşatıldığı bilinir. Dili kullanmak ise onunla asgari düzeyde iletişim sağlamaktan öte anlamlar içerir. Aslında bizim dili mi kullandığımız yoksa dilin bizi mi kullandığı da tartışmalı bir sorudur. Bir dilin Ömrü ile bir insanın ömrü karşılaştırıldığında soruya verilecek cevap ilginçleşir. İnsan ana dilini kullanırken ataları da tarihi de edebiyatı da kısaca kültürü de konuşur. Bu konuşmayı, yazının bulunuşuna kadar sözlü dil ürünleri sağlamıştır. Yazıyla birlikte her toplum, kültürünü kalıcı kılmak için yazılı anlatıma başvurmuştur.