Thomas Carlyle (1795–1881) tarihçi, denemeci ve düşünürdür. Felsefî tarih yazıcılığının öncülerinden biri olarak insanlık tarihini “kahramanların eylemleri” üzerinden yorumlamış; sanayi devriminin getirdiği ahlaki çöküşe karşı bireysel karakterin gücünü savunmuştur. Edebiyat eleştirileri, tarih felsefesi ve ahlakî denemeleriyle tanınan Carlyle, eserlerinde içten bir idealizmle insanın Tanrısal kudretle bağını yeniden kurmaya çalışır. Döneminin akılcı pozitivizmine karşı derin bir ruhçuluk ve tarihî sezgiyle yaklaşmış, fikirleriyle hem İngiliz romantik düşüncesini hem de modern tarih anlayışını etkilemiştir
Kahramanlar ve Kahramanlara Tapınma başlıklı bu eser, Carlyle’ın 1840 yılında verdiği altı konferanstan oluşur. Yazar, “kahraman” kavramını peygamber, şair, din adamı, kral ve düşünür figürleri üzerinden yorumlar. Ona göre toplumların tarihini şekillendiren asıl güç, büyük fikirlerin rehberliğinde hareket eden bu olağanüstü kişiliklerdir. Kitapta Hz. Muhammed’den Napolyon’a kadar pek çok tarihî figür incelenir; hepsi insanlık vicdanının farklı bir yönünü temsil eder. Carlyle, Fransız Devrimi’nden İngiliz Püritenliğine uzanan örneklerle, “kahramanlara tapınma”nın yalnızca geçmişe ait bir tutum değil, insanlığın ahlaki varlığını koruyan ebedî bir ihtiyaç olduğunu ileri sürer

.