John Mason Neale’nin İstanbul’un Düşüşü adlı romanı, Bizans İmparatorluğu’nun son nefesini anlatan etkileyici bir tarihî ağıttır. Yazar, 1453’ün karanlık günlerinde Bizans’ın artık tükenmiş ihtişamını gösterir. Mermer kubbelerin altındaki dualar, top sesleriyle karışırken şehir psikolojik bir yıkıma dönüşür.
Neale, İstanbul’un düşüşünü Tanrı ile insan arasındaki kırık bir antlaşmanın sembolü gibi işler; böylece tarihî olaylar, ilahî bir hesaplaşma boyutunda gerçekleşir. Romanın kalbinde, Theodora Phranza vardır: kaderin acımasız elleri arasında sıkışmış bir kadın, bir imparatorluğun düşüşüyle kendi iç çöküşü arasında ince bir çizgide yürür. Onun etrafında dönen karakterler Neale’in kaleminde alegorik bir derinlik kazanır. Bu figürler, hem inançla hem korkuyla yoğrulmuş bir çağın yansımalarıdır. Her biri, kaybolan bir dünyanın son temsilcileri gibi yaşar; aşk, ihanet, sadakat ve günah iç içe geçer. Şehir kapıları kapanırken karakterlerin de kalpleri daralır; her sahne, bir dua kadar içli, bir kehanet kadar uğursuzdur.
Neale’in dili, Viktorya dönemi edebiyatının yüksek üslubuna yaslanır; yoğun betimlemeleriyle bir yıkımdan estetik yaratır.