Kamera nasıl bizi hareketsizleştirmek için hareket ederse aynılığın okunamaz yüzeylerine fırlatılmış dizecikler de farklılaştırılmış huzuru okura yığar ve onu hareketsizleştirir..
hani daha da açımlarsak fotoğraf nassıl bizi nesnenin belirsizliğine çivilerse epistemolojik bir fethin hükmettiğiokuru optik mantıkla yoğuracak şiirseller de bizi belirsiz kılar. Farklılaştırılmamış bir algı alanının okuru hareketsizleştirmesi de denebilir buna... Hareketsileştirilmiş bir anın içinde kolayca hareket eden şiirseller kampına kapalı kaç dergi var ki...
Nesneleştirilmiş histeri dünyasında kendini silmenin yapıtını üreten fiyatları henüz etiketlenmemiş antikalarla avunan şu koca koca şairlere ağzımızı açmayacak mıyız? Kendini sakatlama niteliksiz bir kendi içine gömülme eylemi içinde bulunan kimi usta diye adlandırılan şairlerin ürettikleri dünyevi olarak tükenmiş bir figür dahi olmazken bunları taklit eden gençlere ne diyeceğiz peki? Bu eşleşme nasıl bir doğru çift yaratacaktır günümüz şiirinde? Bu eşleşmenin hazır şiddeti günümüz şiir ortamını kavururken şimdiye dönüşmek için geçmişi hatırlamanın eşiğinden dönen genç şairi kim daldan dala atlayan anlatının içinden kurtarabilecek? Bu tehlikenin farkında mıyız? Raslantısal benzerlikler ürettiklerini varsaysak bile genç şairlerin bir zamanlkar usta ama şimdikerde silikleşmiş dizecikleriyle yaşayan şairlerin kancasından onları kurtarmanın yolunu da yine üç beş şiir eleştirmenimizin belirlemesi gerekiyor maalesef.