“Oysa toplumun politik güçlerinden önemli bir bölümü, biz istemesek
de Avrupa’ya çıkmışlardı. Onların derli toplu bir hale getirilip
yeniden örgütlendirilmesi önemli bir görevdi. Ama o böyle bakmayıp,
yurtdışında bulunan herkesi ‘mücadele kaçkını, korkaklar, yılgın ve
yorgunlar, mülteciler’ şeklinde eleştiriyor, düpedüz aşağılıyordu. (…)
Bu düşünceleri faşizme karşı mücadelede arkasına bakmadan kaçan,
daha ilk günlerde tek kurşun patlatmadan geri çekilip, mücadeleyi
tasfiye ederek, paçasını kurtarmaya çalışan tasfiyeci parti, örgüt, kişi
ve çevrelere getirdiğimiz eleştirilerden alıyordu.”
Bektaş Karakaya, 12 Eylül 1980 askeri darbesi sonrası Avrupa’da
siyasi mülteci olan sosyalistlerin hikâyesini anlatıyor. Sürgünlüğün
yoksunluklarını geri planda bırakan örgütsel sekterlikler ve genel
olarak sol içi bağnazlıklarla hesaplaşıyor. Sadece siyasi konulara değil,
hayatın her alanına etki eden bir sorun olarak…
Mülteciler arasındaki siyasi faaliyeti ve Türkiyeli sosyalist hareketlerin
Avrupa’daki örgütlenme çalışmalarını da buluyoruz kitapta. Her
şeye rağmen, her şartta, bulunduğu her yerde bir şeyler yapmaya
çalışma iradesinin bir örneğini görüyoruz. Sadece Türkiyeli göçmenler
arası etkinlikleri değil, ekonomik küreselleşme karşıtı harekete
ve Venezuela’ya dair canlı deneyimlerini, izlenimlerini de aktarıyor
Karakaya.