Aspa-Hana´nın,
Sonunda gölgelerden sıyrılıp çıkmıştı insanım.
Gözlerini içindeki aydınlığa çevirmişti
tüm kâinatı orada seyretmişti.

diyerek masalının özsuyunu insanlara sunmasından hemen sonra,

Derken
suskunluk oldu yeniden.
Ah, o suskunluk ânı hiç olmasaydı!

çığlığıyla insanın "kırılgan, kuru, kavruk bir kabuğa" dönüşmesine gösterdiği tepki, insanoğlunun içsel aydınlanmadan dışarlıklı şir tapınıma yönelmesine, başka deyişle, bir akarsuyla bir insanın doğumunu ve bir gizi paylaşması yerine, ona boyun eğmeyi kabullenmesine bir ağıttır sanki.
...

İster Maya, ister Hatti, ister Gitano, isterse Mohikan olsun, insanın doğasına yaşancılaşmadığı, suyla, ateşle, rüzgârla kardeş olduğu:

O yalansız duru ilk Yitik evren´e yeniden bakmaya çağırıyor bizi şiirsel masalında Aspa-Hana."