Hodorçur, Raffaele Gianighian’ın 1915 Ermeni Soykırımı sırasında
yaşadıklarının birinci ağızdan aktarımı. Gianighian, henüz 9 yaşında bir
çocukken, ailesinin, sevdiklerinin katledilmesine bizzat şahit olan, iyi
kalpli komşularının ve şansının da yardımıyla, ismini, dinini değiştirme
pahasına da olsa hayatta kalmayı başarabilmiş, trajediden 60 yıl
sonra büyük acıların yaşandığı köyüne geri dönüyor, anılarının peşine
düşüyor. Gördükleriyse aslında bu acının, bu kadar zaman sonra bile
ne kadar büyük izler bırakabildiğinin kanıtı niteliğinde... Gianighian’ın
yaşadığı acılar zihninde öyle yer etmiş ki, o günlerden bahsederken
hiçbir ismi, yer adını atlamıyor. Hepsini adeta bir tarihçi gözüyle
kayda geçiriyor. Katliamdan seneler sonra köyünü gezerken, onu
eski haliyle hatırlıyor, aktardığı detaylarla okura bir doğa manzarası
çiziyor. Hayatta kalma arzusu, insanlara güvenme isteği, sadece
kendisininkilere değil, sevdiklerinin, akrabalarının acılarına da tanık
olmuş bir insan için şaşırtıcı ama aynı zamanda ilham verici nitelikte...
Babama konuşmaya gidiyorum. Derenin etrafından sinirotlarından
topluyorum: Yüzümdeki ve alnımdaki yaralara onlardan sürüyorum.
Babamın mezarının üzerine uzanıyorum.
Güneş yüzümü yakarken kalkıyorum. Karnım aç, olsun, bir hafta
bile aç kalmaya alışkınım. Dereye gidiyorum, soyunuyorum, suyun
içinde yürüyüp yüzümü yıkıyorum. Dere kıyısından sinirotu yaprakları
bulup yaralarıma ilaç yapıyorum. Ceketimi giyiyorum. Tabiatın sabah
şarkısını dinliyorum. Babamın o tatlı sesi kulaklarımda çınlıyor: “Sana
kötülük yapan insanları unut evlat. İyilik ve sevgi hayattır, insanı sev.”