Dünyada her şey olurdu. Doğudan doğan güneş bir sabah belki de batıdan doğardı. Belki güneş batıdan doğar; belki hiçbir zaman sabah rüzgârı esmez, belki geniş çöllerin ötesine berisine atılmış vahalar kurur, develer yürümez, her şey olurdu, fakat o belinde taşıdığı hançerle kendini kalbinden vurur da güzelliğini mısraları ile çöl ufuklarına ilan ettiği bir vücudu katiyen ve hiçbir zaman bırakmazdı... Öyle zannediyordu ki, o damarları içinde devreden kandı, göğsünde atan kalpti.
O gece, son yıldız, son bir bakışla çöl ufuklarına gözlerini kapadı. Fakat şair uyumamıştı…